از نظر آموزه های وحیانی قرآن، کسانی رستگار می شوند، چهار عمل اصلی را داشته باشند: ایمان، عمل صالح، سفارش دیگران به حق و صبر.(عصر، آیات 1 تا 3)
خدا در قرآن تصریح دارد که در صحت عمل صالح ، تقوا و خلوص نیت کفایت می کند، ولی در «قبولی» لازم است تا فاعل و عامل، «متقی» باشد؛ یعنی حسن فاعلی باید «شالکه وجودی و شخصیت» باشد، به طوری که عادت فرد کارهای خیر و نیک باشد و خودش را این گونه «شکال» زده باشد؛ چنان که چهاردست و پای گوسفند را شکال می زنند که «جنب و جوش» نداشته باشد و «انتقال» آن آسان و راحت باشد؛ اگر خواسته های نفسانی «شکال» نخورد، ممکن است گرفتاری ایجاد کند، باید تقوای الهی چنان باشد که «شاکله» او را در دست بگیرد.(مائده، آیه 27؛ اسراء، آیه 84)
از نظر قرآن، کسی که متقیانه عمل صالح را انجام می دهد، در حقیقت آن را با خود به عنوان «شاکله» تا قیامت با خودش می برد. خدا از این شاکله در جایی دیگر این گونه یاد می کند و می فرماید: مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا؛ هر کسی حسنه را با خود به قیامت بیاورد، برایش ده برابر مثل آن است.(انعام، آیه 160) یا می فرماید: مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْهَا(قصص، آیه 84 و نیز نگاه کنید: نمل، آیه 89)